မိဘႏွစ္ပါးထံမွ ထြက္ေျပးခဲ့ရပါသည္

 ကၽြန္မ (၁၅)ႏွစ္သမီးအရြယ္မွ စတင္ၿပီး ဒုကၡမ်ား စတင္ေတြ႕ရွိခဲ့ရသည္။ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုေလးသည္ ကက္(ရွ္)မီးယားေတာင္တန္းႀကီးမ်ား အုပ္မိုးထားေသာ ပါကစၥတန္ ရြာငယ္ေလးတစ္ရြာမွျဖစ္ၿပီး မိဘအသိုက္အ၀န္းမ်ားသည္ ႂကြယ္၀ေသာ ေရွး႐ိုးရာ ဓေလ့မ်ားကို စြဲလန္းစြာ အယူႀကီးေသာ မိသားစုမ်ားမွ ေပါက္ဖြားလာသူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။

    ကၽြန္မ(၁၈)ႏွစ္ သမီးအရြယ္မွာ မိဘႏွစ္ပါးမွ ကၽြန္မကို သူတို႔၏ မ်ိဳး႐ိုးဂုဏ္ကို ကာကြယ္ဖို႔ ကၽြန္မကို အေသသတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကပါသည္။ သူတို႔၏ ႐ိုးရာ ဂုဏ္သိကၡာ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရန္အတြက္ ကၽြန္မေသမွ ျဖစ္မည္ဟု ခံယူထားၾကပါသည္။ သူတို႔မွာ ကၽြန္မကိုသတ္ႏုိင္သည့္ နည္းလမ္းလည္း ရွိၾကသည္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕သည္ မိ်ဳး႐ိုးသိကၡာ ကင္းမဲ့ေအာင္လုပ္သည္ဟု ယူဆလ်က္ မိဘ၊ အစ္ကို၊ ဦးေလးမ်ားမွ ေသသည္အထိ ႐ိုက္သတ္ ခံသြားၾကရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မသူတို႔၏ လက္ေအာက္မွ သူတို႔ လိုက္မမွီႏိုင္ေသာ အရပ္ေဒသသို႔ အသက္စြန္႔ၿပီး ထြက္ေျပး တိမ္းေရွာင္ခဲ့ရပါသည္။

    ကၽြန္မ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကတည္းက မိသားစုလိုက္ ဥေရာပရွိ ၾသစႀတီးယားႏိုင္ငံ၊ လင့္(စ္) ၿမိဳ႕(Linz) သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ကၽြန္မ အရြယ္ေရာက္လာေသာအခါ မိန္းကေလးငယ္မ်ား ၀တ္ဆင္ၾကေသာ တီရွပ္၊ ရွပ္အက်ႌပြပြေလးမ်ားႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို ၀တ္ဆင္ၾကသည္ကို သေဘာက်စြာ ေငးေမာ ၾကည့္တတ္လာသည္။ အေမက ကၽြန္မကို တစ္ကိုယ္လံုး လံုၿခံဳေအာင္ ဖံုးထားေသာ အနက္ေရာင္ ေရွး႐ိုးရာ၀တ္စံုကိုသာ အျပင္ထြက္တိုင္း ၀တ္ဆင္ခဲ့ရသည္။  

    တေန႔၌ ကၽြန္မ၏ ေက်ာင္းစာအုပ္မ်ားၾကားမွ ကၽြန္မ၏ ဒိုင္ယာရီကိုယူဖတ္ၿပီး ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ပန္းၿခံတစ္ခုထဲ၌ ေက်ာင္းမွ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခ်ိန္းေတြ႕ခဲ့သည္ကို ဒိုင္ယာရီထဲမွာ ေရးထားသည္ကို ေတြ႕ထားခဲ့သည္။ အေမသည္ ေဒါသႀကီးသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘဲ ကၽြန္မကို အေပါစား မိန္းမ၊ ေၾကးစားမဟု ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းကာ၊ တစ္ကိုယ္လံုးနာက်င္ေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မအရြယ္၌ သူမသည္ မိဘမ်ားေပးစားေသာ ေယာက်္ားႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီး ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း ေျပာဆိုခဲ့ပါသည္။ သူတို႔ သေဘာတူေသာသူႏွင့္ ေပးစားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ပါကစၥတန္ျပည္သို႔ ေခတၱ ျပန္လာၾကပါသည္။

    အိမ္ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္မအတြက္ အေျခအေနမ်ား ပိုဆိုး လာပါသည္။ ေဆြမ်ိဳး၊ သားခ်င္းမ်ားကို ဧည့္ခံေသာေန႔၌ ကၽြန္မ တီရွပ္ ၀တ္မိေသာေၾကာင့္ သားခ်င္းမ်ားေရွ႕ေမွာက္မွာ သူစီးထားေသာဖိနပ္ကို ခၽြတ္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ျဖတ္႐ိုက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မ၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား စုတ္ျပတ္သြားပါသည္။ မ်က္ႏွာမွာလည္း ဒဏ္ရာမ်ားစြာ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ကၽြန္မ၏ ႀကီးေလးေသာ အျပစ္မွာ တစ္ကိုယ္လံုး လံုေအာင္ မဖံုးဖိဘဲ၊ တီရွပ္ ၀တ္ဆင္မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ သူတို႔ကို အရွက္ရေစသည္ဟု သတ္မွတ္လိုက္ၾကပါသည္။ အျခား မူဆလင္မိန္းကေလးမ်ားက ဖခင္ႏွင့္အစ္ကိုမ်ားကသာ ဤသို႔ ျပဳမူတတ္ၾကေသာ္လည္း ကၽြန္မမွာေတာ့ အေမကိုယ္တိုင္က ဤမွ် ရက္စက္စြာျပဳမူေနသည္ကို ကၽြန္မ ဒဏ္မခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္မ၏ ခႏၶာ ကိုယ္ေရာ၊ စိတ္ပါ ဒဏ္ရာမ်ားစြာရခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ၏ အသက္ေဘးကိုလည္း အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္ အမွ် စိုးရိမ္မိလာသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဖခင္မွ ကၽြန္မကို သူတို႔ေပးစားေသာ ေယာက်္ားႏွင့္ လက္မထပ္လွ်င္ တကယ္ပင္ သတ္ပစ္မည္ဟု ေျပာဆိုခဲ့သည္။

    ကမၻာအႏွံ႔မွာ ႏွစ္စဥ္ မိဘဂုဏ္သိကၡာကို က်ဆင္းေစသည္ဟု စြပ္စြဲၿပီး၊ ကိုယ့္မိသားစုမ်ားမွ သတ္ပစ္ခံရေသာ မိန္းကေလးေပါင္း (၅၀၀၀)မွ်ရွိသည္ဟု ကမၻာ့ကုလသမဂၢ လူ႔အခြင့္အေရး ေၾကျငာစာတန္းမွာ ေၾကျငာထားသည္ကို ဖတ္႐ႈခဲ့ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မကို အစၥလာမ္ဘာသာေရးေက်ာင္းသို႔ ေက်ာင္းအိပ္ ေက်ာင္းစား ပို႔ထားလိုက္သည္။ ထိုေက်ာင္းမွာ မိန္းကေလး (၃၀)ခန္႔ႏွင့္ အတူေနၾကရသည္။ တေနကုန္ ကိုရမ္က်မ္းစာမ်ားကို ဗလီဆရာတစ္ဦးမွ ခန္းစီး ေနာက္ကြယ္မွ သင္ေပးခဲ့သည္။ ေရအိမ္မွာလည္း ေျမႀကီးထဲ တြင္းတစ္တြင္း တူးထား႐ံုသာရိွၿပီး လြန္စြာ ညစ္ပတ္နံေဆာ္ ေနပါသည္။ မိန္းကေလးမ်ာကို စာသင္ခ်ိန္၌ ဆရာ မႏွစ္သက္ေသာ အေျဖကို မွားယြင္း ေျဖမိလွ်င္ ေက်ာင္းေရွ႕ထြက္ၿပီး လူျမင္ကြင္းမွာ ႀကိမ္ဒဏ္ ေပးေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္မ စိတ္ဆင္းရဲလြန္းေသာေၾကာင့္ အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပလိုက္ပါသည္။ သည့္ေနာက္အိမ္မွ သေဘာတူေသာ ေယာက်္ားႏွင့္ လက္ထပ္မည္ဟု ကတိေပးလိုက္ရသည္။ ဖခင္မွ ငါတို႔ သိကၡာသည္ နင့္အသက္၊ ငါ့အသက္ထက္ အေရးႀကီးသည္ဟု ေျပာဆိုခဲ့သည္။ ကၽြန္မ မေသခ်င္ေသးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေန႔မွာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မ ထြက္ေျပးမွ ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ သည့္ေနာက္ ဖခင္လုပ္ငန္းရွိရာ လင့္(စ္) (Linz)ၿမိဳ႕သို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္မလည္း ထိုေန႔မွာပင္ ထိုၿမိဳ႕ေလးမွ ဆင္ေျခဖံုး တစ္ေနရာရွိ ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးသို႔ ထြက္ေျပးၿပီး ထိုဆိုင္မွာ အလုပ္ရခဲ့ပါသည္။ ေနစရာလည္း ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ မိဘႏွစ္ပါးမွ စံုစမ္းသိရွိသြားေသာေၾကာင့္ ေယာက်္ားယူရန္ ကၽြန္မကို ထိုဆိုင္တြင္းမွာ အၾကမ္းဖက္ ႐ိုက္ႏွက္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ၏ အသက္မွာ (၁၈)ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ ဆိုင္ရွင္မ်ားမွလည္း ကၽြန္မေၾကာင့္ ေန႔စဥ္ ဒုကၡေရာက္ရေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မကို အလုပ္မွ ထုတ္ပယ္လုိက္ၾကသည္။

    သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ၏ေက်ာင္းမွ ခရစ္ယာန္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွ ကၽြန္မကို ၾကင္နာစြာႏွင့္ အကူအညီ အမ်ားႀကီး ေပးခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔မွ ကၽြန္မကို နားခိုရန္ ဖြက္ထားေပးကာ၊ ဗီယာနာၿမိဳ႕ (Vienna)ၿမိဳ႕သို႔ ဆက္သြယ္ေပးၿပီး၊ သီလရွင္ေက်ာင္းသို႔ တိတ္တဆိတ္ ပို႔ေပးခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔၏ ေက်းဇူးႀကီးမားမႈေၾကာင့္ ကၽြန္မ ႐ိုမန္ကက္သလစ္ဘာသာသုိ႔ ေျပာင္းလဲၿပီး ေဆးေၾကာျခင္း ခံယူခဲ့ပါသည္။ ဘုရားရွင္၏ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္သာ ကၽြန္မ အသက္ရွင္သန္ခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္မ၏ နာမည္ကိုလည္း စစၥတာမ်ားမွ ဆယ္ဘယ္တီနာ ဂ်ိမ္း(စ္) (Sabatina James)ဟု အမည္ ေျပာင္းေပးခဲ့ၾကသည္။ မွတ္ပံုတင္လည္း အသစ္ ျပဳလုပ္ေပးခဲ့သည္။ ယခု ကၽြန္မအသင္းေတာ္၏ အကူအညီႏွင့္ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ကာ၊ ကၽြန္မကဲ့သို႔ လက္ထပ္လွ်င္ထပ္၊ မထပ္လွ်င္ အေသခံရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခံရေသာ မိန္းကေလးမ်ားကို အကူအညီ ေပးလ်က္ရွိပါသည္။ ကၽြန္မ ယခုအခါ (Sabatina Foundation) ပရဟိတအသင္းဖြဲ႔ၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ား၏ အကူအညီ အသင္းေတာ္၏ အကူအညီႏွင့္ ဒုကၡေရာက္ေနေသာ က်မႏွင့္ ဘ၀တူ မူဆလင္ မိန္းကေလးမ်ားကို အကူအညီ ေပးလ်က္ရွိပါသည္။

    ကၽြန္မ၏ ဘ၀ေလးသည္လည္း ဘုရားသခင္ႏွင့္ မယ္ေတာ္၏ အရိပ္ေအာက္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ နားခို ႏိုင္ၿပီျဖစ္သည္။ ဒုကၡေရာက္ေနေသာ မိန္းကေလးမ်ားအတြက္လည္း ေန႔စဥ္ ဆုေတာင္းေပးလ်က္ ရွိပါသည္။ မိဘႏွစ္ပါးကိုလည္း အလင္းတရား ရေစဖို႔ ေန႔စဥ္ ဆုေတာင္းေပးပါသည္။

ဘုရားရွင္၏ ေက်းဇူးေတာ္ကို အစဥ္အၿမဲ ခ်ီးမြမ္းလ်က္

      

How I Escaped (150. Fearless Women in the World ) Sabatin James
NewsWeek March 12,2012