ကက္သလစ္ ခရစ္ယာန္ဘာသာအေၾကာင္း တစ္စြန္းတစ္စ(၃)

၄။ သံုးပါး တစ္ဆူဘုရား

    “ဘုရား”အား ၾကည္ညိဳ ကိုးကြယ္ျခင္းသည္ ကက္သလစ္ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၏ အဓိက မ႑ိဳင္ျဖစ္ သကဲ့သို႔၊ ထိုဘုရား ကိုယ္ေတာ္ျမတ္အား သံုးပါး တစ္ဆူဘုရားအျဖစ္ ၾကည္ၫို၏။ သံုးပါး တစ္ဆူဘုရား ရွင္ေတာ္ျမတ္အား “ခမည္းေတာ္ဘုရား၊ သားေတာ္ဘုရား၊ သန္႔ရွင္းေသာ ၀ိညာဥ္ေတာ္ဘုရား”ဟု ေခၚတကိုးကြယ္ၾက၏။ သံုးပါး တစ္ဆူဘုရား ကုိယ္ေတာ္သည္ ဘုရားသံုးဆူ မဟုတ္ဘဲ၊ တစ္ဆူဘုရားသာ ျဖစ္၏။

    ေယဇူးဘုရား၏ တရားေတာ္ျဖစ္ေသာ သမၼာက်မ္းစာေတာ္ သြန္သင္ခ်က္ အရ “ဘုရား”ကို “ခမည္းေတာ္ဘုရား”ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ဘုရားရွင္၏ ႏႈတ္ ေတာ္ထြက္ စကား (The Word တရားေတာ္)သည္ လူ႔အျဖစ္ ယူေတာ္မူ၍ “ခရစ္ေတာ္ဘုရား”၌ တည္ရိွေတာ္မူသည္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ လူသားတို႔ႏွင့္ အတူ ဘုရားအျဖစ္ေတာ္ အနႏၲ ဘုန္းတန္ခိုးေတာ္ႏွင့္ ရိွေတာ္မူျခင္းအား “ သန္႔ရွင္းေသာ ၀ိညာဥ္ေတာ္ဘုရား” ဟူ၍ လည္းေကာင္း ကက္သလစ္ ခရစ္ယာန္မ်ားက ျမတ္ႏိုး သဒၵါပြား ၾက၏။ ဤသည္မွာ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၏ ယံုၾကည္မႈ ျဖစ္၏။    အသခၤတ ဂုဏ္ေတာ္ရွင္တည္း ဟူေသာ ဘုရားရွင္ေတာ္သည္ “နက္နဲရာ MYSTERY ျဖစ္ပါသည္ဟု ခရစ္ယာန္မ်ားက ေျပာေလ့ရိွ၏။ ဤ စကားလံုးေၾကာင့္ ခရစ္ယာန္မ်ား တုန္လႈပ္ သြားေလ့ မရိွၾကပါ။ ပေဟဠိ ဆန္ေသာ သို႔တည္းမဟုတ္ အကန္းယံု အရမ္းယံုျခင္းဟုလည္း ဘယ္ေသာ အခါမွ မေအာက္ေမ့ ၾကပါ။ စကားလံုး ႀကီးႀကီးႏွင့္ ေရွာင္လြဲျခင္းမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါ။ သို႕ေသာ္ “ဘုရား”ဟူသည္ ပုထုစဥ္တို႔၏ ျမင္-ၾကား-နံ-ရသာ-တို႕ထိ-သိရိွႏိုင္စြမ္းမ်ား ထက္၊ ခ်င့္-ခ်ိန္-တိုင္းထြာ ႏိုင္ျခင္းမ်ားထက္ ပိုလြန္ေသာ ဧကန္ဒိဌ ရိွသည့္ အနႏၲ ပရမတၱတရားျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အစမဲ့၊ အဆံုးမဲ့၊ အတုမဲ့၊ အႏိုင္းမဲ့ ေတာ္မူေသာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္၏ တန္ခိုးေတာ္အနႏၲ၊ ဘုန္းေတာ္အနႏၲ၊ ဂုဏ္ေတာ္အနႏၲကို လူသားတစ္ဦး အေနႏွင့္ ၀န္ခံျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္၏ အျဖစ္ေတာ္ စင္စစ္ကို ပုထုစဥ္ လူသားတစ္ဦး အေနျဖင့္ ေျပာရမည္ ဆိုပါလွ်င္ သူ႕စိတ္ႏွင့္ မၾကံဆ မမွန္းဆ ႏိုင္စြမ္းေၾကာင္း၊သူ႕ စံခ်ိန္ စံႏႈန္းႏွင့္ ႏိႈင္းဆ ျပဖို႔ မစြမ္းေၾကာင္း၊ ျပည့္စံုေအာင္ ေျပာျပဖို႔ သူ႕ ေ၀ါဟာရစကား ႏွင့္ မတတ္စြမ္း ပါေၾကာင္း အသိအမွတ္ျပဳ ၀န္ခံလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။   

    ခရစ္ယာန္မ်ားက ဘုရားအား “ခမည္းေတာ္ဘုရား”ဟု ၾကည္ညိဳျမတ္ႏိုးစြာ ေခၚတ ၾက၏။ ဤသို႔ေခၚ တေသာအခါ (၁) “ဘုရားရွင္သည္ အရာအားလံုး၏ အစ ျဖစ္ေတာ္မူေၾကာင္း၊ ကုိယ္ေတာ္သည္ လူ႕စိတ္ျဖင့္ မႀကံဆ မမွန္းဆႏိုင္ေသာ၊ လူ႕စံႏႈန္းျဖင့္ မႏႈိင္းယွဥ္ စြမ္းေသာ၊ လူ႕ေ၀ါဟာရႏွင့္ မေခၚႏိုင္ စြမ္းေသာ၊ လူ႔ဥာဏ္ ပညာျဖင့္ မသိႏိုင္ေသာ အရွင္ (transcendent) ျဖစ္ေတာ္မူေၾကာင္း ႏွင့္ (၂) “ဖခင္တစ္ဦး သဖြယ္ ကိုယ္ေတာ္သည္ လူသားမ်ား အေပၚ က႐ုဏာ ႀကီးမားေတာ္မူေသာ္ မူေၾကာင္း ေဖၚျပပါသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း ခရစ္ယာန္ ယံုၾကည္မႈတြင္ ဘုရားဟူသည္ သူ၊ ငါ၊ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္ေတာ္သည္ ထိုေ၀ါဟာရ စကားမ်ား အလြန္မွ အျဖစ္ေတာ္ရွင္သာ ျဖစ္ေတာ္မူပါသည္။

    သားေတာ္ဘုရား ဟူသည္ ေယဇူး(ေယ႐ႈ) ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို ေခၚျခင္း ျဖစ္၏။ ေယဇူးက လူသားတို႔ မၾကားဖူးေသာ စကားလံုးႏွင့္ ဘုရားအား “အဖဘုရား၊ ခမည္းေတာ္ဘုရား” ဟု ေခၚၾကဖို႔၊ မိမိ ကိုယ္ေတာ္ကိုလည္း “(ခမည္းေတာ္ဘုရား၏) သားေတာ္”ဟု ေခၚဆိုၾကဖို႔၊ သြန္သင္ေတာ္မူခဲ့၏။ “ခမည္းေတာ္ ဘုရားႏွင့္ ငါသည္ အတူျဖစ္၏”ဟုလည္း ဆံုးမ၏။ လူ႕ေ၀ါဟာရ စကားလံုးႏွင့္ “ခမည္းေတာ္ဘုရား၊ သားေတာ္ဘုရား”ဟု ေခၚဆို ပါေသာ္လည္း ပုထုစဥ္သားမ်ားကဲ့သို႔ ေသြးသား ခႏၶာကိုယ္အရ အေဖႏွင့္ သားေတာ္စပ္ျခင္း အဓိပၸါယ္ မဟုတ္ပါ။ ဘုရားက သားသမီး ေမြးဖြားျခင္းဆိုေသာ ခံယူခ်က္မ်ိဳးကိုလည္း မဟုတ္ပါ။ ဆိုလိုရင္းမွာ ေယဇူးကိုယ္ ေတာ္သည္ ခမည္းေတာ္ဘုရားႏွင့္ တကြ ဘုရား ဇာတိ အျဖစ္ေတာ္တြင္ အတူ ရွိေတာ္မူ၏။ ခမည္းေတာ္ ဘုရားႏွင့္ အတူ တစ္ဆူတည္းေသာ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူ၏။ ကုိယ္ေတာ္သည္ “အလင္းမွ အလင္း၊ ဘုရားစစ္ မွ ဘုရားစစ္ ျဖစ္ေတာ္မူ၏၊ ဖန္ဆင္းျခင္းမခံ ေမြးဖြားျခင္း ခံေတာ္မူသျဖင့္ ခမည္းေတာ္ႏွင့္ ဘုရား ဇာတိေတာ္၌ တစ္လံုး တစ္၀တည္း ျဖစ္ေတာ္မူ၏။” ထို႔အျပင္ ေယဇူး ကိုယ္ေတာ္က “ပါရာကလက္”တည္း ဟူေသာ ၀ိညာဥ္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ႂကြလာဦးမည့္ အေၾကာင္း မိန္႔ၾကား ေတာ္မူခဲ့၏။ ၀ိညာဥ္ေတာ္ျမတ္ ဘုရားသည္ ေယဇူး ေနာက္ တပည့္တမန္ေတာ္မ်ားႏွင့္ အတူ ရိွေတာ္မူ၏။ ဤသို႔ေသာအားျဖင့္ ၀ိညာဥ္ေတာ္ျမတ္ကို ပုဂၢိဳလ္ ေတာ္ တစ္ပါးအျဖစ္ႏွင့္ ကိုယ္ေတာ္က သြန္သင္ေတာ္မူ ခဲ့ပါသည္။ “သန္႔ရွင္းေသာ ၀ိညာဥ္ေတာ္ ဘုရားသည္ ခမည္းေတာ္ဘုရားႏွင့္ ခရစ္ေတာ္ဘုရားနည္းတူ ဘုရား စင္စစ္ ျဖစ္ေတာ္မူ၍ ခမည္းေတာ္ဘုရား၊ သားေတာ္ ဘုရားႏွင့္ တစ္လံုးတစ္၀တည္း ကိုးကြယ္ျခင္းႏွင့္ ခ်ီး မြမ္း ေထာမနာျပဳျခင္းကို ခံရေတာ္မူ၏” ဟု ခရစ္ယာန္မ်ားက ၀န္ခံၾက၏။

၅။ ထာ၀ရသုခခ်မ္းသာ

    လူ၏ သေဘာသဘာ၀သည္ ေသႏုိင္သည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုရားရွင္သည္ အစအဦး ကပင္လွ်င္ သူ႕ကို ထာ၀ရ အသက္ရွင္ေစဖို႔ ဖန္ဆင္း ထားေတာ္မူခဲ့၏။ ေသဆံုး ေပ်ာက္ကြယ္သြားဖို႕မဟုတ္ပါ။    ေသမင္းကို ဘုရား မဖန္ဆင္းပါ။ ေသျခင္းတရားသည္ သတၱ၀ါ အေပါင္းတို႔ ေအာင္ျမင္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ သြားၾကရမည့္ ေနာက္ဆံုး ဒုကၡတရားပင္ ျဖစ္၏။ ေသျခင္း တရားႀကီးသည္ သူ႕ကို ေအာင္ျမင္ေတာ္မူလ်က္ ဘုန္းေတာ္ ဂုဏ္ေတာ္ျဖင့္ ျပန္ရွင္ ထေျမာက္ေတာ္မူေသာ ေယဇူး ကိုယ္ေတာ္အားျဖင့္ ေျပာင္းလဲျခင္း ခံရ ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ေယ႐ႈဘုရား ကိုယ္ေတာ္အား ၾကည္ၫို ကိုးကြယ္သူတစ္ဦး အဖို႔မူကား ေသျခင္း အမဂၤလာမွ သည္၊ ရွင္ျခင္း ေကာင္းျခင္း မဂၤလာသို႔ ေျပာင္းလဲေစၿပီ ျဖစ္၏။ ေသျခင္းကို ေအာင္ျမင္ေတာ္မူလ်က္ ဘုန္းေတာ္ႏွင့္ ျပန္ရွင္ေတာ္မူေသာ အရွင္ေၾကာင့္ ေသဆံုးျခင္းကို ခရစ္ေတာ္၌ အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းဟု ေခၚဆို၏။ ေလာ ကီသား ဘ၀သည္ ေလာကီဘံု ဘုရားဖူးခရီး တစ္ခုပမာျဖစ္၏။ ေသဆံုးျခင္းသည္ ဤေလာကီ ဘံုဘ၀ ဘုရားဖူးခရီးႀကီး၏ အဆံုးသာလွ်င္ ျဖစ္၏။ အသက္တာ၏ အဆံုး မဟုတ္ေပ။

    လူသည္ တစ္ႀကိမ္တည္းသာ လူျဖစ္ခြင့္ ရ၍၊ တစ္ႀကိမ္ တစ္ခါတည္းသာ ေသ၏။ ဘ၀ သံသရာလည္ျခင္း မရိွေပ။ တစ္ခုတည္းေသာ ေလာကီ ဘ၀ တာ ၿပီးဆံုးသြားေသာ အခါ ေလာကီဘံုသား ဘ၀သို႔ ေနာက္တစ္ဖန္ ျပန္ေရာက္ၾကေတာ့မွာ မဟုတ္ေပ။ ထို႔အျပင္ ေလာကီဘံု ဘုရားဖူး ခရီး အခ်ိန္ကာလသည္ လူတစ္ေယာက္၏ ေလာကုတၱရာ ခ်မ္းသာ သုခအတြက္ အဆံုးအျဖတ္ ျဖစ္၏။

     သုခခ်မ္းသာကို ထာ၀ရ သုခခ်မ္းသာ သို႔မဟုတ္ ထာ၀ရအသက္ဟု ေခၚဆို၏။ ထာ၀ရ အသက္ဟူသည္ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္၏ အသက္ေတာ္ကို ရည္ၫႊန္း၏ (Eternal life means life such as God Himself lives.) ။  လူတို႔ နားလည္ထားသည့္ အဆံုး မသိေသာ အသက္ရွည္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ မေ႐ြ႕ေလ်ာျခင္း(အစၥဳတ)၊ မေသျခင္း (အမတ)၊ အၿမဲတည္ျခင္း (နိစၥ) ဂုဏ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ေသာ ဘုရားရွင္ ပိုင္သ စိုးစံေတာ္မူေသာ အသက္ဟု ဆိုလိုပါသည္။

    ထာ၀ရ ခ်မ္းသာျခင္း ဟူသည္မွာ အနႏၲ ဘုန္းေတာ္႐ွင္ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္အား ဘုရားမယ္ေတာ္၊ သိၾကား၊ ရဟႏၲာ သူေတာ္စင္သူေတာ္ျမတ္အေပါင္း ႏွင့္အတူ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္၏ ဘုန္းအာႏုေဘာ္ေတာ္ႏွင့္ ဘုရားအျဖစ္ေတာ္ စင္စစ္ကို မ်က္၀ါး ထင္ထင္ ထာ၀စဥ္ ဖူးေျမာ္္ရျခင္း သုချဖစ္၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္ လူသည္ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္၏ အဆင္းေတာ္ အသြင္ေတာ္ႏွင့္ ပါ၀င္ခြင့္ကို ထာ၀စဥ္ ခံယူရရိွျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ထာ၀ရ သုခ ခ်မ္းသာေတာ္ျမတ္သို႔ ဆိုက္ေတြ႕ သူကို ရဟႏၲာဟု ေခၚပါသည္။ ဘုရားရွင္ ထံေတာ္ျမတ္မွာသာ ရရိွၾကမည့္ သုခ ခ်မ္းသာေတာ္သည္ လူ႕စိတ္ျဖင့္ စဥ္းစား၍ ျပည့္ျပည့္၀၀ မမီႏိုင္ေသာ (incomprehensible)၊ လူ႕ စံႏႈန္းျဖင့္ တိတိက် က် ႏႈိင္းယွဥ္ မစြမ္းေသာ (immeasurable)၊ လူ႕ေ၀ါ ဟာရျဖင့္ စံုစံုေစ့ေစ့ မေခၚ ႏိႈင္စြမ္းေသာ (indescribable, beyond name and form) အဆံုးမဲ့ ခ်မ္းသာျခင္း ျဖစ္၏။   

    ထာ၀ရ သုခ ခ်မ္းသာေတာ္သည္ ဘယ္ေသာအခါမွ ေဖာက္ျပန္ ေပ်ာက္ပ်က္ျခင္း မ႐ွိ။ ေ႐ြ႕လ်ား ေျပာင္းလဲျခင္း မရိွ။ ပ်က္ျပား ကုန္ဆံုးျခင္း မရိွ။ လူ႕ သ ဘာ၀ တရားမ်ားျဖစ္သည့္ အိုျခင္း၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္း၊ ငိုေႂကြးျခင္း စသည့္ ဒုကၡမ်ား ကင္း၏။ ကိေလသာ တရားမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္း၏။ စြဲလမ္း တပ္မက္ျခင္းႏွင့္ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္ျခင္း ရာဂမ်ားမွ ကင္းစင္၏။ အကုသိုလ္ တရား၊ မာန္မာန တရား၊ မုန္းတီးျခင္း တရား၊ မသိျခင္း အေမွာင္ ပေယာဂမ်ားမွ ကင္းလြတ္၏။

    ထာ၀ရ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေအးခ်မ္းသည့္ သုခ ျဖစ္၏။ ခ်မ္းသာျခင္း အစစ္အမွန္ ျဖစ္၏။ ေတာင့္တျခင္း ကင္းေ၀းရာ ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ၿငိမ္းခ်မ္း သာယာျခင္းႏွင့္ ျမင့္ျမတ္ ျဖဴစင္ေသာ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းျဖစ္၏။ အျမင့္ဆံုးႏွင့္ အျပည့္စံုဆံုးေသာ ထာ၀ရ သုချဖစ္၏။ ထို သုခေတာ္ျမတ္သည္သာ လူသားတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရာ ရတနာမွန္ ျဖစ္၏။ ထို ရတနာျမတ္ကို ပိုင္ဆိုင္ျခင္းသည္သာ လူသားတို႔၏ ခ်မ္းသာစစ္ ခ်မ္းသာမွန္ ျဖစ္၏။ ခရစ္ယာန္ သမၼာက်မ္းစာေတာ္ျမတ္က သုခ ခ်မ္းသာေတာ္ကို အသက္၊ အလင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ မဂၤလာပြဲ၊ မိုးေကာင္းကင္၊ ေကာင္းကင္ဘံု၊ ေကာင္းကင္ႏိုင္ငံေတာ္၊ အိမ္ေတာ္၊ ခမည္းေတာ္ဘုရား၏ အိမ္၊ ေကာင္းကင္ ေယ႐ုဆလိမ္၊ ပါရာဒီဇူးဘံု၊ ႏိုင္ငံေတာ္၊ ဘုရားႏိုင္ငံေတာ္စသျဖင့္ အဓိပၸါယ္တူ သဒၵါတူ ဓမၼေ၀ါဟာရ (inter- changeable synonyms) တို႔ျဖင့္လည္း ေျပာင္းလဲ ခိုင္းႏိႈင္းေလ့ ရိွပါသည္။


    ေလာကီ သေဘာတရား ပါ၀င္သည့္ ဘံု၊ ေနရာ၊ အရပ္၊ ေဒသ၊ ဌာန အဓိပၸါယ္လိုမ်ိဳး မယူအပ္ေပ။ ႐ုပ္ျဒပ္ အေကာင္အထည္ မရိွပါ။ ေလာကီ ပစၥည္း ဥစၥာ မ်ားျဖင့္ တည္ေဆာက္ မထားပါ။ လူ႕ လက္ျဖင့္ ဖန္တီး မထားပါ။ တိမ္ေတာင္ တိမ္လိပ္မ်ား ျခံရံေနသည့္ ႐ုပ္ပိုင္း ဆိုင္ရာေနရာ တစ္ခုလည္း မဟုတ္ပါ။ မ်က္စိျဖင့္ ျမင္ ႏိုင္ေသာ အရာ၌ မတည္ပါ။ ဤအရပ္မွာ ၾကည့္ပါ။ ထို အရပ္မွာ ၾကည့္ပါဟု မေျပာႏိုင္ပါ။ စိတ္ထဲမွာသာ ထင္ရသည့္ စိတ္ကူး သက္သက္လည္း မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ဧကန္ရိွ ဧကန္ဆိုက္ေတြ႕ ႏိုင္သည့္ တကယ့္ အရိွတရား၊ အမွန္ သစၥာတရား၊ ပရမတ္တရားျဖစ္၏။     ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း၊ ႂကြယ္၀ျခင္း၊ စိုးစံျခင္း၊ ခံစားျခင္း အစရိွေသာ ခိုင္းႏိႈင္း သဒၵါမ်ားသည္လည္း သုခ ခ်မ္းသာေတာ္ အေၾကာင္းကို လူသားတို႔ သေဘာေပါက္ အာ႐ံုျပဳႏိုင္ရန္ အလို႕ငွါ လူ႔စကားႏွင့္ ပံုခိုင္းထားေသာ ေ၀ါဟာမ်ား အျဖစ္ အလားတူ မွတ္ယူရာ၏။

    သုခ ခ်မ္းသာေတာ္သည္ ပရမတၱတရား ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဤကမၻာ ဤေလာကမွာပင္ ဧကန္ရိွ၊ ဧကန္ ဆိုက္ေတြ႕ႏိုင္၏။ သုိ႕ေသာ္ ထာ၀ရ သုခ ခ်မ္းသာ ေတာ္ျမတ္ကို ဘုရား ကိုယ္ေတာ္ျမတ္အား မ်က္၀ါး ထင္ထင္ ဖူးေျမာ္ရခ်ိန္၌သာ ဆိုက္ေတြ႕ ခံစားႏိုင္၏။ အေၾကာင္းမူ ျပည့္စံုေသာ သုခေတာ္ျမတ္သည္  မ်က္ေစ့ျဖင့္ မျမင္စဖူး၊ နားျဖင့္ မၾကားစဖူး၊ ႏွလံုးသားျဖင့္ မခံစား စဖူးေသာ ခ်မ္းသာေတာ္ျမတ္ျဖစ္၏။

    ထာ၀ရသုခေတာ္သည္ လူ႕ႏွလံုးသားမွ အနက္႐ိႈင္းဆံုး တမ္းတသည့္ အျမင့္ျမတ္ဆံုးႏွင့္ အျဖဴစင္ဆံုးေသာ အဆံုးအစြန္ အႏၲိမျပည့္စံုျခင္း ျဖစ္၏။ ယာယီ တဲသာ ျဖစ္ေသာ ေလာကီ ေျမအိမ္၌ ရိွစဥ္တြင္ ထုိသုခကိုရေစျခင္းငွါ အလြန္ ေတာင္႔တစိတ္ႏွင္႔ ညည္းတြား ၾက၏။ ၿမဲေသာ ေနရာကို ေရာက္လို ဆႏၵျပင္းျပၾက၏။ (၂ ေကာရိ ႏၲဳ၅း ၁-၄)

    လူသည္ မိမိသေဘာႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ မေ႐ြးခ်ယ္ဘဲႏွင့္ ထာ၀ရ သုခေတာ္ျမတ္ကို မဆိုက္ေတြ႕ႏိုင္ပါ။ တစ္ပါးသူမ်ား ကိုေသာ္လည္းေကာင္း မိမိကိုယ္ရွင္ ကို ေသာ္လည္းေကာင္း ေမတၱာ မထားႏိုင္သူသည္ ဘုရားအား ၾကည္ၫိုသဒၵါ မပြားႏိုင္သည္ျဖစ္၍ အကုသိုလ္ ဒုစ႐ိုက္၌ နစ္မြန္းေနရကား ဘုရားအထံေတာ္၌ မရိွေခ်။ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရိွမေနျခင္း အေျခအေန၊ သူေတာ္စဥ္ သူေတာ္ျမတ္မ်ားႏွင့္ ရိွမေနသည့္ အေျခအေနကို ငရဲဟု ေခၚပါသည္။

    ငရဲ ဆိုတာ ရိွ၏။ ေနာင္တ သံေ၀ဂ မရဘဲ၊ အကုသိုလ္ အျပစ္ဒုစ႐ိုက္၌ ေသဆံုးသူတို႔သည္ အပယ္ ငရဲသို႔ က်ေရာက္၏။ မည္သူကမွ ဆြဲခ်လို႔ မဟုတ္ပါ။ ဘုရားကလည္း ငရဲက်ရမည္ဟု မည္သူ႕ကိုမွ ႀကိဳတင္ စီရင္ မထားပါ။ ကိုယ္တိုင္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရြး ခ်ယ္ၿပီး ေရာက္ရိွသြားျခင္း ျဖစ္၏။ ငရဲ၏ ဆင္းရဲျခင္းမွာကား အနႏၲ ဘုန္းေတာ္႐ွင္ ထာ၀ရ ဘုရားသခင္အား ဘုရားမယ္ေတာ္၊ သိၾကား၊ ရဟႏၲာ၊ သူေတာ္စင္ သူေတာ္ျမတ္အေပါင္းႏွင့္ အတူ ဖူးေျမာ္ရျခင္း အခြင့္ ထာ၀စဥ္ မရရိွေတာ့ျခင္း ျဖစ္၏။ မည္ေသာအခါမွ ကၽြတ္လြတ္ျခင္း မရႏိုင္ေတာ့ဘဲ၊ ထာ၀ရ သုခခ်မ္းသာေတာ္သို႔လည္း ဘယ္ေသာအခါ မွ မဆိုက္ေတြ႕ႏိုင္ေတာ့ျခင္း ျဖစ္၏။ ငရဲက်ျခင္းသည္ ထာ၀ရ ပ်က္စီးျခင္း ျဖစ္၍ ထာ၀ရဆင္းရဲျခင္း ျဖစ္၏။

    ေလာက အသက္တာ၌ မိမိ ျပဳမိ အျပစ္မ်ားအတြက္ ေနာင္တ သံေ၀ဂတရား ရခဲ့ေပေသာ္လည္း၊ ျပဳမိ အျပစ္မ်ား အတြက္ ကုန္စင္ေအာင္ ဆပ္ေျဖျခင္း မျပဳရေသးမီ ကြယ္လြန္သြားသူမ်ားသည္ သုခေတာ္ျမတ္သို႔ မေရာက္ႏိုင္ေသးဘဲ၊ သုခေတာ္ျမတ္သို႔ ဆိုက္ေတြ႕ႏိုင္ရန္ ထိုက္တန္သည္ အထိ အကုန္အစင္ ဆပ္ေျဖေနရျခင္း ဆိုတာမ်ိဳး ရိွ၏။ ထိုသူတို႔သည္ သုခေတာ္ျမတ္သို႔ ေရာက္ရိွ ႏိုင္ၾက၏။ သုခ ခ်မ္းသာေတာ္ျမတ္ႏွင့္ ထိုက္တန္ေသာ စင္ၾကယ္ျခင္း ရရိွၾကခ်ိန္တြင္ သုခ ခ်မ္းသာေတာ္ျမတ္ကို ဆိုက္ေတြ႕ ႏိုင္ေပသည္။ ထိုသူတို႔၏ ဆင္းရဲျခင္းသည္ ဘုရားရွင္ ကုိယ္ေတာ္ျမတ္အား ဖူးေျမာ္လိုေသာ ဆႏၵ ျပင္းျပလြန္းေသာ ဆင္းရဲျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္၏။

    ထိုသူတို႔သည္ မိမိတို႔ကုိယ္တိုင္၌က ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္ၾကတာေၾကာင့္ အသက္ရွင္ေနသူ ဘာသာ၀င္ အေပါင္းက ထိုကြယ္လြန္သူမ်ား အဖို႔ ရည္စူးကာ ဆုေတာင္း ေမတၱာ ပို႕သျခင္း၊ ပရိတ္ ေမတၱာ ရြတ္ဖတ္ သရဇၹ်ယ္ျခင္း၊ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ျပဳျခင္း၊ အလွဴ အတန္းေပးျခင္း၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားထံမွ တရားေတာင္း ခံျခင္းမ်ား ျပဳေလ့ရိွၾကပါသည္။ ငရဲက်ျခင္းသည္ အဆံုး မရိွေသာ ဆင္းရဲျခင္း ျဖစ္၏၊ သို႔ေသာ္ ထာ၀ရ သုခ ခ်မ္းသာေတာ္သို႔လည္း မဆိုက္ေတြ႕ ထိုက္ရေသး၊ ငရဲသို႔လည္း မေရာက္ထိုက္ ေသာ ကြယ္လြန္သူတို႔မွာမူ တစ္ခ်ိန္တြင္ ထာ၀ရ သုခေတာ္ျမတ္သို႔ ေရာက္ရိွႏိုင္ ၾကေပသည္။ ထို အျဖစ္အေျခ အေနမ်ိဳးကို ကက္သလစ္ ခရစ္ယာန္ဘာသာ စကားျဖင့္ “ပူကာေတာရီအို” ဟု အမည္ေပးပါသည္။
              

ဆက္လက္ေဖၚၿပေပးပါဦးမည္။

             ဘုန္းေတာ္ႀကီး မာကု (Ph.D)

ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္ (ေအာက္တိုဘာလ ၁၈ရက္၊ ၂၀၁၂ခုႏွစ္စတင္သည္။)